>> HOMEpage

Casaubon-Saeckma ed. Almeloveen

Bron: Isaaci Casauboni epistolae, insertis ad easdem responsionibus, quotquot hactenus reperiri potuerunt, secundum seriem temporis accurate digestae. Curante Theodoro Janson. ab Almeloveen, Roterodami 1709
Internetuitgave (transcriptie): M.H.H. Engels, november 2019
Men melde corrigenda!

Nr. 75 p. 43, 1596 08 25 Casaubon aan Saeckma: Et praesens multis ... Genevae, VIII. Kal. Sept. 1596
Appendix Nr. 13 p. 647, 1597 02 25 Saeckma aan Casaubon: Literas tuas multo ... Leovardiae, XXV. Febr. 1597
Nr. 868 p. 520, 1613 02 21 Casaubon aan Saeckma: Ego vero tui ... Londini, IX. Kal. Mart. 1613.

p. 43
Epistola LXXV. JOHANNI SAECKMAE. 1596.
Et praesens multis indiciis tuum erga me amorem patefecisti, Vir doctissime, & absens tuam in eodem constantiam fatis nuper epistolâ eâ significasti, quam humanissimè scriptam ad me misisti. Ingratus sim si propensum hunc in me animum vel non agnoscam, vel agnoscens non praedicem. Ego vero agnosco, & eo me tibi amplius tanto esse hoc nomine obstrictum fateor, quô minus tale quid à te promeritum me esse scio: quanquam illud equidem nullus negavero, si voluntatis, etiam ubi facultas deest, habenda sit ratio, possè me vel principem in amicis tuis jure locum poftulare, & cum necessariorum tuorum quolibet περι των πρωτειων αμφισβητειν nemini enim concedo eorum qui te amant, aut bene tibi cupiunt: nemo, inquam, illorum est quo sim hâc parte inferior. Sed cum aliud nunc quidem possim nihil, quod superest assiduè praestabo, & Deo Opt. Max. preces votaque pro salute & felicitate tua fundam. Suetonium nostrum tulisse isthic plausum, [sic enim scribis] per mihi gratum est ас jucundum. Sic enim cogito, summis in literis viris placuisse non esse ultimam laudem: tales omnino sunt quibus vestra floret Academia. Quo magis miror venisse clarissimo Drusio, tibi aliisque nonnullis in mentem, arcessere me isthuc, & in tantorum virorum numerum cooptare. Obsecro autem te, mi Saeckma, seriò id scribitis, tu & Drusius, an ex abundantia tantum amoris in me vestri? hoc potius putem; scripsi tamen super mutatione loci quis esset animi mei sensus, ad doctissimum Drusium. Scripsi autem aliud nihil quam quod ex me, cùm hîc esses, audisti saepius: ardere me cupiditate juvandi το γουν καδδυναμιν rem literariam: id quia hîc minus possum, necessario, nisi impediat Θεος απο μηχανης, alio esse mihi cogitandum, ficunde honesti otii spes mihi ostendatur: otii dico; nam si id non potissimum quaererem, facile fuisset pridem apud Monspelienses, nuper etiam apud Nemausenses in Gallia iniquitatem istorum stipendiorum luculentâ & optimâ conditione mutare. Sed haec Θεου εν γουνασι. Quae disputas super legitima aetate judicum ante Augustum, legi libentissimè: quid autem ad illa responderi posse videatur, in altera Animadversionum editione, quae brevi συν Θεωι prodibit, explicabimus. Nam ut nunc est, nihil habeo tuis addere. Peto autem illud à te, pergas mecum de istis rebus communicare. Non potes mihi gratius quicquam facere. Puto autem morum meorum ingenuitatem tibi esse perspectam: ut vereri nullus debeas dissimulaturum me per quem profecerim. Vale, Vir amicissime. Genevae, a. d. VIII. Kalend. Septemb. M D XCVI.

p. 647
Epistola XIII. 1597. JOANNES SAEKMA ISAACO CASAUBONO.
Salve à me plurimum, Vir maxime.
Literas tuas multo suavissimas ac humanissimas nuper accepi; quae, quod testarentur te, Vir clarissime, procul absentem me pari studio prosequi, quo praesentem complexus fuisti, saepius lectae relectaeque fuere cùm à me ipso, tùm ab amicis, at nunquam sine nova voluptate. Pessimus sim, nisi tuam in me benevolentiam praedicem; ingratissimus, nisi me multis officiis beneficiisque tibi (quamvis tute, Vir clarissime, haec neges, aut quae tua est modestia, saltem extenues) obligatum esse agnoscam. Certè id maximum, atque adeò mihi palmarium puto, quòd à te, Vir praestantissime, dignus sim, habitus, qui in numerum tuorum amicorum reciperetur; non quod nesciam nihil in me fuissè, quod tuam amicitiam mereretur, sed quod mihi gratuler de singulari ac planè rara quadam tua humanitate. Dabo vero operam, ut (si quando facultas, aut occasio fuerit data) intelligas quantum ego me tibi hoc nomine debere existimem. Sed quid attinet multa verba pro rebus dare? Ego hisce apud te non Epistolae, sed chirographi vim habituris literis recipio, me nullis officiis cuiquam tuorum clientum; seu, ut eos ípse appellas, amicorum cessurum. Suetonium tuum heic plausum tulisse mirum non est, cùm nostrates, (capio doctos) quin & passim omnes φιλολογοι, omnia tua non minus polita quàm erudita esse judicent, adeòque cedro digna, ut est in proverbio. Ego verò quantum tuis scriptis, Vir praestantissime, (quamvis aliàs majora atque augustiora sint, quàm ut de iis judicium ferre possim aut debeam) quantum (inquam) iis tribuam, ipsus optimè nôsti. Λογωι μεν σε επαινειν επαχθεστερον, εργω δε σφοδρα επαινεσομεθα, προθυμως γαρ τοις λεγομενοις επακολυθησομεν, nôsti caetera. Cùm ergo ita de te, Vir clarissime, existimem, & jure tuo, non erat quoque quod mirarere, Magnifico Domino Rectori, D. Drusio caeterisque Collegis venisse in mentem de te in Academiam nostram Franekeranam arcessendo. Egerunt ii seriò hoc ipsum superiore anno in Comitiis Ordinum, cùm quod per te tanquam solem aliquem (ut sic dixerim) aliorum φιλολογων Scholam nostram inprimis quoque illustratum iri arbitrarentur; tum quòd de tua pietate pari cum humanitate ac morum facilitate conjuncta, atque adeò in docendo dexteritate abundè ipsis, & relatu eorum, qui te familiariter penitiusque, Vir clarissime, nôrunt, cognitum exploratumque esset. Auribus tuis, mi Casaubone, aut amoris abundantiae hoc ego & D. Drusius minimè dedimus; seriò id scripsimus, quia seriò id à D. D. Professoribus aliisque nonnullis tui studiosissîmis agebatur, quibus nihil fuisset antiquius atque optatius, quàm si te, Vir clarissime, publico Ordinum decreto huc accersi vidissent. Sed etsí per consilia martialia, ac turbas nonnullas, quae superiori anno Ordinum animos distringebant distrahebantque variè, minus ex voto successerit quod agebatur; nondum tamen spem omnem abjecimus, si modo Deus Opt. Max. pergat nobis concedere halcyonia, ut plusculum otii Ordinibus suppeta ad res academicas constituendas exornandasque in melius. Certè nos nihil magis expeteremus, quàm si te in Collegium D. D. Professorum adscitum viderimus. Faxit verò Deus, ut voti compotes, sed cum summo tuo bono, reddamur aliquando. Postremò iis, quae à me de legitima aetate Judicum disputata fuere, plus à te, Vir clarissime, (qui tuus est candor) tribui video, quàm mihi mereri videbantur. Dum haec talia scribo, nihil aliud ago, quàm ut absens per te proficiam, cujus in docendo perspicuitatem ac dexteritatem praesens saepe sum expertus ac miratus. Haberem jam, de quo tecum conferrem lubens; sed Epistola haec non capit. Vcreor quin etiam ne diutius te, Vir prcestantissimc, teneam cum detrimento Reipublicae literarias. Nova nulla scribo, quia dudum mihi compertum est, te minime ευωχεισθαι καινοις λογοις, ut Theophrastus tuus loquitur. Si tamen de rebus Belgicis quid intelligere lubido fuerit, ex clarissimo viro, D. Lectio nostro scies, cui scripsi. Hîc jam finio, cum voto pro salute tua. A D. Drusio jam literas quoque habebis, ut nuper audivi. Raptim. Leoverdiae, XXV. Februar, M D XCVII.
Tui studiosissimus,
JOANNES SAEKMA.
Inscriptio.
Clarissimo Viro, D. ISAACO Casaubono, Historiarum Professori in illustri Schola Genevensi longè celeberrimo, Domino & amico suo observando.
GENEVAM.

p. 520
Epistola DCCCLXVIII. 1613. JOANNI SAECKMA.
Vir amplissime.
Ego vero tui memoriam & jucundissimam pristinae nostrae consuetudinis & servo & servabo οφρα ζωοισι μετειν. Quod rarius scribo, partim argumenti sit inopiâ, partim, & multó quidem magis otii penuriâ: vivo enim, ut si quis mortalium, occupatus: curis saepe obruor; studia porro ita me totum sibi vindicant, ut totum perisse tempus existimem, quod illis non fuerit impensum. Laetatus sum tamen veternum excusisse te mihi eâ Epistolâ, quam ante biduum accepi. Suave mihi cum primis fuit, de rebus tuis laetis ex literis tuis cognoscere. Κοινα γαρ φασι τοι των φιλων. Atque ego Deum oro, utpergat porro tibi inceptisque tuis benedicere. Ego, quod video jam tibi innotuisse, in confutandis naeniis Caesaris Baronii operam pono. Multa illi viro Ecclesia Dei debet, propter inexhaustam diligentiam, quâ est usus in Historia illa componenda. Sed hanc laudem corrupit ille ingentibus vitiis, quae non intelligunt, neque volunt intelligi, qui solum in Historia Ecclesiastica regnare hodie Baronium volunt. Scis olim magno viro in Epistola quadam quid exciderit Justo Lipsio. Nos contra censemus, Annales istos, si diligentiam excipias, nullâ admodum aliâ laude posse censeri. Sed caussas mei hujusce judicii melius alibi exposuero. Opto ut Ecclesiae Dei aliquam utilitatem mei labores afferent: quodtamen in tali rerum statu an sperare debeam nescio. Verùm hoc Θεου εν γουνασι κειται. Illud certè confido, bonis me meum candorem & veri amorem fore probaturum. Vale, Vir amplissime, & me, quod facis, ama. Londini, a. d. IX. Kalend. Mart. M DCXIII.
Tui observans,
IS. CASAUBONUS.
Virum clarissimum, Sibrandum Lubertum, nisi est, meis verbis salutes velim.
Inscriptio.
Viro amplissimo,
D. JOANNI SAECKMA,
Jurisconsulto, & in suprema Frisiae Curia Senatori, amico observando.
Franekeram.

>> begin